اعضای گروه پایداری با ظرافت خاصی به دنبال آنند تا بخشی وسیعتر از حلقه محدود و معدود خودشان در مجلس را رو در روی دولت و علی‌الخصوص تیم دیپلماسی آن قرار دهند و یا اینکه حداقل اینگونه القا نمایند که دایره دلواپسان به خارج از پایداری هم گسترش یافته است. البته وقتی گروهی بپذیرند که «هدف، وسیله را توجیه می‌کند» دیگر انتظار هر کاری هم از آنان می‌رود. 

حرکت نامأنوس و غیر معمولی طراحی شد تا نشان داده شود که همه اعضای کمیسیون امنیت ملی نگران تصمیم گیری‌هاست و برای کشف نیت واقعی تیم دیپلماسی دولت و بطور خاص اعضای تیم مذاکرات هسته‌ائی، اینان را بایستی با محک تیم سابق سنجید و راستی آزمائی نمود.

مشخص نیست که چطور قاطبه اعضاء کمیسیون امنیت ملی به بدعتی رضایت دادند که از فردا، برخی بدخواهان، این دعوت را بعنوان دغدغه و عدم اعتماد عمومی این کمیسیون نسبت به تیم مذاکره کننده تبلیغ نمایند. اگر هم بناست تیم هسته‌ای گذشته به نقد رفتار امروز بنشینند، بدیهی‌ست که ابتدا بایست از دستاوردهای خود سخن بگویند و معمولاً عملکرد گروه موفق، ملاک مقایسه قرار می گیرد، مگر دستاورد تیم جناب دکتر جلیلی جز این بوده که پس از اتمام هر دور مذاکره، برگی بر تحریم‌ها افزوده گردید؟ چه عجیب است که اگر کمیسیون امنیت ملی، ملاک راستی آزمائی خود را گروهی قرار داده است که جز قطعنامه، تحریم و فشار بین المللی، آورده‌ائی برای کشور نداشته اند.

نکته جالب‌تر اینکه نمایندگان پایداری در گفتارشان راجع به مذاکرات، همواره به سخنان غربی‌ها و حتی نشریات و سایت‌های غربی و یا ادعای سران رژیم جعلی استناد می‌نمایند و آنرا مبنای هجمه به دولت قرار می‌‌دهند. این دوستان دلواپس، تاکنون دولت را از این جهت مورد نقد و بلکه تخریب قرار می‌دادند که ما از مفاد توافق ژنو بی اطلاعیم و تا دیروز فریادشان بلند بود که دولت ما را نامحرم دانسته و جالب اینکه امروز اعضای همسویشان در تیم قبل به نقد مفاد توافقی می نشینند که مدعی بی اطلاعی از آنند.

کاش مجلس محترم یکبار هم از اعضاء تیم سابق مذاکره کننده درخواست نمایند تا در حضور کارشناسانی بی طرف، به بررسی دستاوردهای این عزیزان بنشینند. آنچه از بسته های پیشنهادی تیم سابق مذاکره کننده منتشر میشد، غالباً توصیه نمایندگان 1+5 و سران کشورهایشان به بازگشتن به اخلاق، حفظ کرامت انسانها، مشارکت این دولت‌ها با دولت عدالت گستر برای مدیریت جهان و از این دست مسائل بوده است. 

لااقل خوب است این دوستان گزارشی به ملت و نمایندگان ملت بدهند که حتی در همین زمینه ها هم چقدر به موفقیت دست پیدا کردند. کدامیک از اعضای 1+5 را توانستند با کشورمان همسو نمایند؟ با بسته‌های پیشنهادی و نصایح و توصیه‌های اخلاقی و عرفانی حضوری خود، چقدر توانستند منویات رئیس جمهور محترم سابق مبنی بر مشارکت ایشان در اداره جهان را محقق نمایند؟

امروز پایداری‌ها و خصوصاً نمایندگان عضو این تشکل که همواره جزو مدافعین بی چون و چرای دولت قبل بودند به جای اینکه به خاطر آن حمایت‌ها، از ملت ایران و لااقل از موکلین خودشان عذرخواهی نمایند، در جایگاه طلبکار قرار گرفته و به هر دلیل و بهانه‌ا‌ی به دولت برخواسته از آرای مردم می‌تازند. یکروز مدعی دلواپسی نسبت به مذاکراتند، روز دیگر به بهانه گسترش بی‌حجابی از احساسات پاک عده‌ای برای ایجاد بحران در کشور بهره می‌گیرند و هرگز هم حاضر نیستند پاسخگوی گذشته خود باشند. بعنوان نمونه، بفرمایند آن زمان که دولت مطلوب و مورد حمایتشان علناً بحث حجاب و عفاف را تعطیل کرده بود، چرا اظهار دلواپسی نمی کردند؟

البته واضح و مبرهن است که دولتمردان و حامیان دولت گذشته هم به سیاق جناب دکتر احمدی‌نژاد نه تنها خود را ذره‌ای مسئول لطمات وارده به وجهه بین المللی، سیاست، اقتصاد و فرهنگ جامعه در هشت سال گذشته نمی‌دانند که حتی آنرا دوران رؤیایی شکوفائی کشور نیز معرفی می‌کنند. چرا که این دوستان هیچ متر و شاخص علمی شناخته شده در دنیا برای نشان دادن عملکرد دولت را قبول نداشته و تنها، گزارشات توصیفی خود را بعنوان ملاک رشد کشور در همه زمینه ها معرفی نموده و می نمایند.

این منش دوستان به مثابه همان ادعای معروف ملانصرالدین است که از وی پرسیدند، مرکز زمین کجاست؟ چند قدم به این سو و آنسو رفت و سپس میخ افسار مرکبش را در نقطه‌ای بر زمین کوفت و گفت وسط زمین، همین جاست و در مقابل اعتراض حضّار، پاسخ داد هر که نظرش غیر از این است، برود اندازه بگیرد!